a szczycie bazaltowej góry, w miejscu gdzie we wczesnym średniowieczu funkcjonował gród plemienia Bobrzan, w XII wieku istniał gród obronny, który w XIII wieku stał się siedzibą kasztelana. W bulli papieża Hadriana IV z 1155 roku Grodziec (wtedy Godiuice) wymieniany jest pośród innych śląskich kasztelanii. W 1320 roku Grodziec został kupiony od księcia legnickiego Bolesława III przez rycerza Swolo z rodu Bożywojów za 300 marek.
Pierwsze murowane założenie, prawdopodobnie już z wieżą, zostało wzniesione prawdopodobnie przez ród Bożywojów w XIV wieku. Do 1473 roku zamek pozostawał w rękach prywatnych, kiedy to został wykupiony przez księcia legnickiego Fryderyka I. Władca ten zatrudnił do prac budowlanych Blasiusa Rese'a z Wrocławia, Bartholomeusa Bloeschucha z
Fryderyk Bernard Wernher, Topografia Śląska 1744-1768
Legnicy i kamieniarza Hansa Trauernichta ze Zgorzelca, z którymi zawarto kontrakt na wzniesienie wieży podobnej do wieży św. Jadwigi z zamku legnickiego. Podczas trwającej do 1487 roku budowy wzniesiono zamek o planie wydłużonego sześcioboku z basztamiw pięciu narożach oraz potężną kwadratową wieżą w narożniku południowym. Wjazd umieszczono w sąsiedztwie kwadratowej wieży. Na południe od zamku głównego znajdowało się rozległe podzamcze otoczone murem, na jego terenie zlokalizowane były murowane budynki gospodarcze. Rozbudowa zamku podniosła prestiż rezydujących w nim namiestników, reprezentujących władzę książęcą.
W 1502 roku król czeski przekazał Grodziec książętom Fryderykowi II i Jerzemu, a po podziale księstwa legnickiego tereny te znalazły się we władaniu Fryderyka II. W roku 1522 Fryderyk rozpoczął rozbudowę zamku pod kierunkiem zgorzeleckiego architekta Wendela Rosskopfa. Wzniesiono wówczas budynek mieszkalny wzdłuż północno-zachodniego odcinka murów, zwany pałacem, oraz dwie duże basteje od południa i północy, przystosowane do użycia broni palnej. Zwieńczenie pierwszego etapu przebudowy
Zamek na zdjęciu z 1937 roku
zamku nastąpiło w 1515 roku i zbiegło się ze ślubem księcia Fryderyka II z Elżbietą, córką króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka. Z tej okazji zjechało do Grodźca rycerstwo śląskie, polskie i niemieckie, a zamek został udekorowany. Odbyły się zawody rycerskie, w których Fryderyk wystąpił w specjalnie wykonanej zbroi turniejowej. W roku 1523 w odnowionej rezydencji odbyło się spotkanie Fryderyka II z markgrafem Jerzym von Jägerndorf i jego bratem, kanonikiem Wilhelmem, po którym książę legnicki oficjalnie przyjął wiarę luterańską. Wkrótce po uczcie wybuchł pożar, niszcząc część zamku. Podczas kolejnych prac budowlanych, prowadzonych po 1526 roku, wzmocniono zamek wielkimi bastejami od południa i przystosowano do obrony przed bronią palną.
Po śmierci Fryderyka II zamek przeszedł na własność jego syna Fryderyka III. Chętnie wykorzystywany przez książąt legnickich w celach reprezentacyjnych, stracił swe znaczenie po wygaśnięciu dynastii Piastów legnickich. Książę Fryderyk III w czerwcu 1549 roku zorganizował na Grodźcu turniej rycerski, w którym uczestniczyło 102 rycerzy, którym towarzyszyło 128 dam oraz 99 knechtów i heroldów.
Upadający zamek był w czasie wojny trzydziestoletniej wykorzystywany na koszary wojsk cesarskich, co dodatkowo przyczyniło się do postępujących uszkodzeń. Wykonany w tym czasie przez Walentego Saebischa projekt wzniesienia bastionowych fortyfikacji nie został zrealizowany. W 1633 roku zamek zdobyły wojska cesarskie,
Zdjęcie z okresu międzywojennego
które go ograbiły i spaliły książęce palatium. W 1642 roku zamek na krótko zajęły wojska protestanckie, ale wkrótce powrócił w ręce Austriaków, którzy w 1646 roku celowo go zniszczyli, by uniemożliwić dalszą obronę.
W początkach XVIII wieku zamek został opuszczony, a w latach 1718-1727 właściciel Grodźca wzniósł dla siebie pałac u podnóża góry zamkowej. Od końca XVIII wieku pozostałości zamku należały do Jana VI Hochberga, który przeprowadził tzw. romantyczną konserwację ruin, a na przedzamczu zostały założone angielskie ogrody.
Zamek przechodził przez prywatne ręce kilkakrotnie, a w 1889 roku zakupił go przemysłowiec Willibald von Dirksen. W latach 1906-1908 na zlecenie Willibalda i pod kierunkiem Bodo Ebhardta odbudowano zamek, jednak nie przykładano dużej wagi do wierności pierwotnym planom. Szczególnie przy bardzo zniszczonych elementach zatarto ich XIV i XVI-wieczny wygląd.
W końcu drugiej wojny światowej zamek
Grodziec na pocztówce z okresu międzywojennego
nie oparł się zniszczeniom. W latach siedemdziesiątych XX wieku próbowano wyremontować zabudowania z przeznaczeniem na dom wypoczynkowy, jednak prac nie ukończono. Odbudowa Bodo Ebhardta uniemożliwiła przeprowadzenie prac architektonicznych, które wyjaśniłyby dokładnie etapy budowy założenia.
Włącz 3D
a
szczycie bazaltowej góry, 
